Арыгінал тэксту можна прачытаць ТУТ
Маладосць
Аляксандр Каралевіч пра тое, як застацца маладым і не баяцца часу.
Галоўнае – не прая*і маладосць. Галоўнае – не прая*і маладосць. Галоўнае – не прая*і ўсё.
Скажы гэта сабе яшчэ раз і паўтарай у канцы кожнага лета. Лета прая*аць таксама нельга. Іх у цябе не так шмат, гэтых летаў. І кожнае мусіць быць самым хуткім, самым нястрымным, самым радасным, ты мусіш быць таксама такім, самым-самым. Калі гэта не так – лічы, што ўсё прая*аў.
Ты самы малады, самы бесклапотны, жыццё напоўненае святлом, радасцю і музыкай.
Укіньце яшчэ жэтон, калі жадаеце працягнуць. Бздэнь!
Ты самы малады, самы бесклапотны, жыццё напоўненае святлом, радасцю і музыкай. Не прая*і яго.
Табе восем, і хтосьці крадзе твой ровар проста з-пад пад’езда, калі ты заходзіш дамоў папіць вады. Бацькі нічога не кажуць. Альбо ты проста не памятаеш. Але так ты вучышся таму, што ў жыцці ёсць месца для подласці і подлых людзей. Альбо ты проста прая*аў ровар. Бздэнь!
Табе 11, і ты губляеш бабулю. Бздэнь!
Табе 15, і ты падсаджваешся на піва, іншы алкаголь, усялякую «бясшкодную» хімію і пачынаеш разумець, што ад цябе хавалі цэлы свет. Свет адрэналіну, танцаў, рызыкі, вясёлак і боек. Можа здарыцца так, што ты праз гэта пройдзеш амаль некранутым, можа, падкосіш пячонку, альбо лёгкія, альбо сэрца. Можа, і ўсё разам. Бздэнь!
Табе 16, і табе хочацца закахацца па самыя вушы. Так і адбываецца. Але аднойчы ты касячыш. Падсвядома наўмысна. І губляеш усё. Калі табе 16, ты ўвогуле паводзіш сябе дзіўна. Асэнсоўваеш потым. Бздэнь!
Табе 17, і ты мяняеш асяродак, жыццёвы ўклад, табе кажуць, што перад табой – безліч магчымасцяў для самаразвіцця і самаўдасканалення. Цябе наё*ваюць, зразумела. Магчыма, ты губляеш надзею. Магчыма, табе пашчасціць, і ты знойдзеш сваё месца дзе-небудзь яшчэ, а можа, ты проста адкінешся на спіну і атрымаеш асалоду. Бздэнь!
Ты самы малады, самы бесклапотны, жыццё напоўненае святлом, радасцю і музыкай. Ты можаш усё, усё магчыма, свет просты як пяць капеек. Бздэнь!
Ты паўтараеш гэтую мантру раз-пораз і мучыш сябе пытаннямі. Ці так я жыву? Ці бяру я ад жыцця ўсё? Ці не праё*ваю яго? Як доўга я застануся маладым?
І выглядае гэта ўсё так, нібыта за тваімі плячыма стаіць з металічным малаточкам час, дыхае табе ў спіну часночным перагарам і стукае па патыліцы. Бздэнь!
Ты наё*ваеш сябе. Часу няма.
Ты можаш згубіць шмат што – надзею, каханне, здароўе, блізкіх, ровар. Можаш згубіць жыццё. Але ты не можаш прая*аць тое, што табе не належыць. Маладосць – гэта тавар, маркетынгавы аб’ект. Ці нават проста рэкламная акцыя, купон, рэферальны код.
Сёння цябе ахоплівае радасць, спантанная эйфарыя, назаўтра ты акунаешся ў тугу ды нуду і плаваеш у іх, пакуль пальцы не пасінеюць. Ты можаш лічыць сябе гаўном альбо новым спайдэрмэнам. Жыццё можа падавацца невыносным цяжарам, напоўненым несправядлівасцю, а можа проста не мець ніякага сэнсу. Але азірніся – за тваёй спінай нікога няма, ніхто не стаіць з гадзіннікавым малаточкам і не шэпча на вуха: «Прыйшоў час, займіся ўжо нармальнай справай! Завядзі сям’ю альбо шукай цяплейшае месца!»
Часу няма. Бо хацець закахацца хочацца заўжды. Не слухай тых, хто пытаецца ў цябе пра тваё лета і ці не прая*аў ты яго. Бо лета няма. Не слухай тых, хто заклікае цябе заставацца маладым і п’яным. Бо маладосці няма. Ты перастаеш быць дзіцём проста тады, калі сутыкаешся са смерцю, і застаешся маладым, пакуль памятаеш пра яе. Але ніхто не казаў яе баяцца.
Ці лёгка быць маладым? Не. Але іншыя варыянты – гэта здрада сабе.
Табе 34, і ты стаіш перад дзвярыма дома, глядзіш на снег, які падае з неба, ляжыць на зямлі і заўтра ператворыцца зноў у ваду і паляціць хутчэй, чым ты, на нябёсы. Твая рука шукае ў кішэні ключы і не можа іх знайсці. Цяпер ясна чаму – ты іх прая*аў. Яшчэ дзве гадзіны працуе бар, потым дамоў вернецца Яна. Там разбяруся. Шкада толькі, што зараз ніхто не скажа табе, што прая*аць ключы – гэта дробязь.
Ты самы малады, самы бесклапотны, жыццё напоўненае святлом, радасцю і музыкай. Ты можаш усё, усё магчыма, свет просты як пяць капеек. Часу няма.
