Литература абсурда – явление хоть и забавное, но малопонятное. Вроде как автор пишет некое произведение, вкладывает в него свои мысли, тратит время, а в итоге получается абсурд. В буквальном смысле этого слова. И порой даже не можешь четко понять – это ты, читающий книгу, идиот, или все-таки ее автор. Нет-нет, читать такую литературу очень забавно, а порой даже интересно, но неприятный (или правильнее сказать – непонятный) осадок остается.
Все новые веяния в белорусскую литературу приходят с явным опозданием. Вот и писатели-абсурдисты у нас начали появляться не так уж и давно. Например, Андрей Покровский со своей книгой «Як я перастаў верыць у Дзеда Мароза»
Книга состоит из большого количества небольших рассказов. Причем порой очень небольших – буквально 3-4 абзаца. Общим смыслом, героями или событиями эти рассказы никак не объединяются.
Каким же образом автор внедряет абсурд в свои рассказы – в одних путем превращения фигуральной фразы в буквальную («а голову ты дома не забыл?»), в других с помощью особенностей белорусской лексики, в третьих – вводя самого себя в свои же произведения и т.д.
Ведаеце, часам, бывае, прачнешся а сёмай і думаеш: можа, лепей яшчэ паўгадзіны паваляцца, зэканоміўшы час на сняданку, галенні і водных працэдурах?.. Менавіта ў адну з такіх раніц гэта і здарылася. Я ўстаў з ложка, а галава засталася ляжаць на падушцы. Яна так салодка спала, што вы б самі не наважыліся абудзіць яе. Я накрыў галаву коўдрай, каб не замерзла, і пагладзіў па шчацэ. Няхай яшчэ паспіць, падумаў я.
Несколько слов о названии книги. «Як я перастаў верыць у Дзеда Мароза» не совсем отражает суть рассказов. Куда правильнее было бы: «Як я перастаў плаціць за праезд». Потому что чаще всего в своих рассказах автор говорит именно об оплате проезда в общественном транспорте и работе контролеров. Этой теме посвящено не менее 4 рассказов. Так и хочется спросить – неужели автор когда-то получил такую сильную психологическую травму в споре с ревизорами, что эта тема теперь станет основной в его творчестве?
Учора ездзіў у госці па ільготным талончыку, а вяртаўся па жэтоне за поўны кошт. Прычым у метро я зайшоў у 0:03. За гэта да канца свайго жыцця я буду помсціць крываваму рэжыму — больш ніколі своечасова не аплачу праезд і напішу сотню апавяданняў пра адмену ільготаў.
Из других тем рассказов отметим белорусскую литературу. В частности, мы можем сделать довольно простой вывод, что Андрей Покровский не очень-то уважает поэта Андрея Ходановича. Хотя, это же абсурдная литература. Может, таким образом автор наоборот высказывает свое восхищение?
А вообще говорить об этой книге можно долго, провести анализ каждого рассказа, увидеть в нем скрытые смыслы, связать их с психологическими аспектами личности автора. Но делать это бесполезно. Потому что если Вы хотите знать, что хотел сказать автор тем или иным рассказом, проще спросить об этом у самого автора.
В целом книга «Як я перастаў верыць у Дзеда Мароза» отлично подойдет для легкого чтения в общественном транспорте, в очередях или просто в выходной день – чтобы расслабиться. С другой стороны, иной читатель запросто найдет эту книгу очень глубокой, со скрытым смыслом и предпочтет читать ее лишь в тишине и спокойствии, обдумывая каждую строчку. А еще это отличный способ познакомиться с литературой абсурда.
Кому этих рекомендаций покажется мало – вот еще несколько цитат, которые помогут понять, что же это вообще за книга.
Трэба адзначыць, што Дзед Мароз прыходзіў да мяне потым даволі часта, бо мой тата працаваў Дзедам Марозам. Ён заўсёды атрымліваў шмат лістоў, таму мы амаль не куплялі туалетнай паперы.
ягоныя бацькi вельмi хацелi антона, але ў iх нарадзiўся андрэй. нiчога, сказаў тата. нармальна, перажывем, пагадзiлася мама. ну i што, што андрэй, нiхто ж пра гэта не ведае, мы проста будзем выхоўваць яго, як антона.
У Якубка не было кубкаў, але была сястра. Яна мела нейкае дзіўнае імя. Яна звалася… яна звалася… Яна… Так, Яна. Дакладна Яна, а не Ён які-небудзь, бо Ён — гэта ж мужчынскае імя.
У Яны быў рак, не нейкі там коцік з бруднай жопай, чырвонай, як маска смерці, а сапраўдны рак. Суседка Яны вельмі зайздросціла ёй, бо ў яе была толькі свінка, ды і тая за вушамі.
Бамжы злавілі качку на Свіслачы, з’елі і памерлі ад птушынага грыпу. Галодныя студэнты настралялі галубоў, паелі і памерлі ад птушынага грыпу. Сэксуальны маньяк згвалціў дзяўчыну з педагагічнага ўніверсітэта ў тралейбусе нумар 34, тройчы ўдарыў яе нажом. Дзяўчына ў пакутах памерла ад птушынага грыпу. Сумны, самотны экскаватар патануў у Свіслачы. Экскаватарыст не здолеў даплыць да берага, бо ў Свіслачы не было вады. Яму давялося ісці пешшу. Калі ён выйшаў з вады, яго з’елі бамжы, бо пераблыталі кіроўцу экскаватара з качкай.
— Абсурд. Але ж мы персанажы пісьменніка-абсурдыста Андрэя Пакроўскага, нам, можна сказаць, яшчэ пашанцавала, добра хоць, што ён пісаў гэтае апавяданне цалкам цвярозы і не для конкурсу абсурдных апавяданняў «Чатырохногая варона», добра хоць, што ён не ўкладваў табе ў вусны свае думкі.
Я сядзеў ля векавечнага Нёмана, чакаў труп майго ворага, паліў і піў піва. Раптам з іншага берага данесліся спевы Веркі Сярдзючкі. Няўжо, падумаў я, так хутка, я яшчэ піва нават не паспеў дапіць, а ён ужо плыве і яшчэ Сярдзючку слухае
Наступнай восенню я проста не з’явіўся на заняткі, а пайшоў у ваенкамат і запісаўся ў марскія коцікі, але праз недарэчную памылку замест коцікаў трапіў у свінкі, куды мяне з радасцю ўзялі, бо ім якраз былі неабходныя спецыялісты ў вобласці лінгвістыкі і перакладу эканамічных і грамадска-палітычных тэкстаў.
