Гутарка з гумарыстам, ці вядомы чалавек з невядомага горада

бубл

Сёння мы чуем розныя вершы выбітных паэтаў. Але мы не задумваемся аб тым, што ў самых маленькіх мястэчках Беларусі ёсць таленавітыя людзі, аб якіх мы можам нават і не ведаць.

Я з невялічкага, малавядомага горада Верхнядзвінска, дзе жыве паэт і краязнаўца Антон Францавіч Бубала, якому мне пашчасціла задаць некалькі пытанняў. Якіх? Глядзіце самі!

– Як даўно вы пішыце?

– Гледзячы што. Пішу з першага класа — спачатку літары, потым словы. У школу пайшоў рана. А там чарніла рабілі з буракоў, пёрцы прывязвалі ніткай да палачак. Атрымлівалася дрэнна і ў першым паўгоддзі за пісьмо я атрымаў двойку. Як толькі акрэплі пальцы, пайшоў па ўсіх прадметах на пяць.

– Арыгінальны адказ. Калі вы пачалі друкаваць вершы і дзе?

– Як я ўжо і казаў, то ў трэццім класе (смяецца). Сур’ёзна, першы друкаваны верш з’явіўся ў 1972-м  у раздзеле «Дзвінскія заранкі» нашай мясцовай газеты. Верш называўся «Асвейшчыне», які  чытаюць дасюль са сцэны. Таксама мае творы змяшчаліся ў газетах «Народнае слова», «ЛІМ».

– Дзякуючы чаму ў вас развіліся паэтычныя задаткі?

–  Хутчэй, дзякуючы каму. Найперш маці, а потым першай настаўніцы Веры Міхайлаўны Осінай з Сар’і і настаўніцы рускай літаратуры Яўгеніі Мікалаеўны Лопух з Верхнядзвінска.

– Я ведаю, што вы не толькі таленавіты паэт і краязнаўца, але і двойчы дыпламаваны настаўнік. Раскажыце трошкі аб гэтым.

– Усё правільна. Спачатку я скончыў  фізіка-матэматычны факультэт Даўгаўпілскага педінстытута, а ў 1972 г. — завочна геаграфічны факультэт у Камсамольску-на-Амуры. Потым пайшоў служыць у армію  ў радыётэхнічныя войскі пад Ноўгарадам. Пасля таго, як вярнуўся, працаваў намеснікам у латвійскай школе, а потым прыехаў у родны куточак і выкладаў геаграфію.

– Калісьці вы былі карэспандэнтам у нашай раёнцы “Дзвінская праўда”. Чаму зараз там не працуеце?

– А кім я толькі ні быў у гэтым жыцці (смяецца). Да стары я ўжо. Трэба даваць дарогу маладым, каб сэнс выйшаў. А раёнку я вельмі люблю. Для мяне яна, найперш, крыніца ведаў аб падзеях сучаснасці і мінуўшчыны ў родным краі, а таксама сродак зносін з шырокім колам чытачоў.

– Памятаю, што ранейвы збіралі атрад маленькіх зацікаўленых краяведаў і хадзілі з імі ў паход. Ці працягваеце гэтую справу?

– Канешне. Калі яны зацікаўлены, то патрэбна браць рукі ў ногі і ісці. Будзе каму перадаць эстафету.

– Ці пішыце зараз што- небудзь? Мабыць, свой зборнік выдалі?

– Зараз мне хочацца напісаць ваш партэт, але ж маляваць не ўмею (смяецца). Наконт вершаў, канешне ж, пішу, бо гэта маё жыццё. Апошняя кніга, якую я выпусціў, адносіцца ўвогуле да гумару і нясе назву “Паехалі!”. А з вершаў я лепей назаву свой любімы зборнік —  “Бяроза над затокай”, таму што там атрымаліся самыя пранікнёныя, душэўныя і блізкія для мяне вершы.

– А зараз не пайду ад вас, пакуль не спытаю, які ваш любімы верш?

– “З любімым рай у будуне”. Я вельмі кахаю сваю жонку і думаю, дзе бы ты ні быў са сваёй другой палоўкай, табе ўсюды будзе шыкоўна!

– Дзякуй Антон Францавіч за такую цудоўную сустрэчу!

 

P.S.

Антон Францавіч, можна сказаць, “зрабіў” маё інтэрв’ю. Жартуючы, шчыра, весела і нязмушана ён проста адказваў на пытанні, даруючы цудоўны настрой на ўвесь дзень. Такая гутарка сапраўды вартая захаплення.

Па просьбе паэта напрыканцы прывяду радкі яго першага верша “Асвейшчына”:

Заціхла, знікла… спіць, здаецца,

Яна ў глухі зімовы дзень.

Ды глянешь – на бруйку смяецца

Жывушчы, трапяткі струмснь!

_KCohHmKQpI

x_dc400010

бубала

бублік

 

HVALI.BY